பரிசு - விமர்சனம்

தனது தந்தையின் பாதையைப் பின்பற்றி, இராணுவத்தில் சேர்ந்து நாட்டுக்குப் பணியாற்ற வேண்டும் என்ற கனவுடன் தீவிரமாக உழைக்கும் நாயகி ஜான்விகா, கல்லூரி வாழ்க்கையில் காதல் வலையில் சிக்காமல் தனது இலக்கில் உறுதியாக இருக்கிறார். ஆனால், விதி வேறு வழியில் திருப்பம் தருகிறது – மருத்துவத் துறையில் உறுப்பு திருட்டு போன்ற கொடூர குற்றங்களில் ஈடுபடும் ஒரு மாபியா கும்பலைப் பற்றிய ஆதாரங்கள் அவரது கைகளில் கிடைக்கின்றன. இந்த ஆதாரங்களை காவல்துறையிடம் ஒப்படைக்க முயலும் ஜான்விகா, கும்பலின் இலக்காக மாறுகிறார். அவர்கள் அவரைத் துரத்தி, ஆதாரங்களைக் கைப்பற்ற முயல்கின்றனர். இந்த ஆபத்தான சூழலில் இருந்து ஜான்விகா தப்பித்தாரா? அவரது இராணுவ கனவு நனவானதா? இந்த கேள்விகளுக்கான பதில்களே படத்தின் உச்சக்கட்ட திருப்பங்கள்.

நாயகியாக ஜான்விகா அறிமுகமாகும் இந்தப் படத்தில், அவர் பல்வேறு அவதாரங்களில் அசத்துகிறார் – துடிப்பான கல்லூரி மாணவி, உதவும் இரக்க இதயம் கொண்ட பெண், துப்பாக்கி சுட்டல் திறமைசாலி, தந்தையின் கனவை நிறைவேற்றும் வாரிசு, விவசாயி, மற்றும் இராணுவ வீராங்கனை. அழகிய குடும்பப் பெண்ணாகவும், சண்டைக்காட்சிகளில் வீரமிக்க போராளியாகவும் மாறி, பார்வையாளர்களை வியக்க வைக்கிறார். ஆறு பேருடன் மோதும் ஆக்ஷன் சீக்வென்ஸில் எகிறிக் குதித்து சாகசம் காட்டுவது, டிராக்டர் ஓட்டி விவசாயம் செய்வது – இவை எல்லாம் 'பெண் சளைத்தவள் அல்ல' என்பதை உரத்துக் கூறுகின்றன. ஆர்ப்பாட்ட வசனங்கள் இல்லாமல், மென்மையான அணுகுமுறையுடன் சவால்களை எதிர்கொள்வது அவரது நடிப்பின் சிறப்பு. உணர்ச்சிகளை இயல்பாக வெளிப்படுத்தி, படத்தின் தூணாக நிற்கிறார்.

கல்லூரி மாணவனாக ஜான்விகாவைச் சுற்றி வரும் கிரண்பிரதாப், தனது உடல் மொழி மற்றும் கலகலப்பான நடவடிக்கைகளால் சிரிப்பை வரவழைக்கிறார். ராஜேஷ் ரோலில் ஜெய் பாலா, அமைதியான நடிப்பால் கவர்ச்சி சேர்க்கிறார். மனோபாலா, சின்னப்பொண்ணு, சென்ட்ராயன் கூட்டணி நகைச்சுவைக்கு முயல்கிறார்கள், ஆனால் சில வசனங்கள் உருவக் கேலியாக இருப்பது ஏமாற்றம். இவர்களை இன்னும் சிறப்பாகப் பயன்படுத்தியிருக்கலாம்.

ஜான்விகாவின் தந்தையாக ஆடுகளம் நரேன், முன்னாள் இராணுவ வீரராகவும், பாசமிகு தந்தையாகவும் அசத்துகிறார். அவரது தோற்றமும் நடிப்பும் பாத்திரத்தை உயிரோட்டமாக்குகின்றன. வில்லனாக சுதாகர், உறுப்பு திருட்டு தொழிலதிபராக மிரட்டல் தன்மையுடன் கவனம் ஈர்க்கிறார்.

படத்தில் ஐந்து பாடல்கள் – தொடக்கத்தில் அருவியின் அழகுடன் வரும் முதல் சாங் தொடங்கி, பின்புலங்கள் ரசனையானவை. ராஜீஷின் இசையில், 'நன்னாரே' சாயல் கொண்ட ஒரு பாடல் இருந்தாலும், 'ஆட்டங்கள் ஆடிப் பார்ப்போமே', 'கொஞ்சிக் கொஞ்சிப் பேசலாமா?', 'போராடலாமா?' போன்றவை இசை மற்றும் வரிகளால் (ராஜேந்திர சோழன்) ஈர்க்கின்றன. ஒரு பாடலில் 'தூய்மை இந்தியா' கருத்துகள் வருவது சிறப்பு. பின்னணி இசை ஆர்ப்பாட்டமின்றி படத்துக்கு பலம் சேர்க்கிறது.

ஒளிப்பதிவாளர் சங்கர் செல்வராஜ், தெளிவான ஃபிரேம்களுடன் படத்தை விஷுவலாக உயர்த்தியிருக்கிறார். படத்தொகுப்பாளர்கள் சி.எஸ். பிரேம்குமார் மற்றும் ராம் கோபி, திரைக்கதையின் ஓட்டத்தை சீராக வைத்திருக்கிறார்கள்.

படத்தில் பெண்களுக்கு தைரியம் அளிக்கும் வசனங்கள் ஏராளம் – உதாரணமாக, கல்லூரி விழாவில் ஜான்விகா பேசும் போது: "1943 ஜூலை 9ஆம் தேதி நேதாஜி சிங்கப்பூரில் பேசியபோது, பெண்கள் துப்பாக்கி ஏந்த வேண்டும் என்றார். ஜான்சி ராணி லட்சுமிபாய் வாளேந்தி சண்டையிட்டது போல், பெண்கள் துப்பாக்கி ஏந்தினால் இந்தியாவுக்கு விரைவில் சுதந்திரம் கிடைத்திருக்கும்" – இது போன்றவை உந்துதல் தருகின்றன.

வணிகப் படமாக இருந்தாலும், ஆபாசம், இரட்டை அர்த்த வசனங்கள், தேவையற்ற வன்முறை இல்லாமல், பெண்களுக்கு நம்பிக்கை அளிக்கும் வகையில் உருவாக்கப்பட்டது பாராட்டுக்குரியது. இயக்குநர் கலா அல்லூரியின் நல்ல நோக்கம் தெளிவாகத் தெரிகிறது, சில குறைகள் இருந்தாலும்.

குடும்பத்துடன், குறிப்பாக பெண்கள் முகம் சுழிக்காமல் பார்க்கும் படம் இது. மொத்தத்தில், 'பரிசு' ஒரு உற்சாகமான, உத்வேகமளிக்கும் அனுபவம்.