பாம் - விமர்சனம்

காளகம்மாய்பட்டி என்ற அழகிய கிராமம், சாதி பேதங்களைத் தாண்டி ஒற்றுமையின் உருவமாகத் திகழ்ந்த காலங்கள். மலையின் உச்சியில் தோன்றும் ஜோதி, அதன் அழகில் மயங்கும் மயில் – இவை கடவுளின் அருள் என ஊரே கொண்டாடும் திருவிழா, பன்னிரண்டு ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து நடைபெற்று வந்தது. ஆனால், பெரும் வெள்ளத்தின் கோபத்தில், அருகிலிருந்த மலையிலிருந்து விழுந்த இரு கற்கள் அனைத்தையும் மாற்றிவிட்டன. அந்த வருடம் ஜோதியும், மயிலும் இல்லாமல் போக, இரு சாதி பிரிவுகளிடையேயும் சச்சரவுகள் மூண்டன. அந்தக் கற்களைத் தலையெடுத்து, காளகம்மாய்பட்டி இரு பகுதிகளாகப் பிரிந்தது – காளப்பட்டி, கம்மாய்பட்டி. அவை தலையெடுத்த கற்களைத் தங்கள் தெய்வமாக வழிபட்டு, சின்னச் சின்ன விஷயங்களுக்குப் பெரும் மோதல்களை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர்.

அரசு அதிகாரிகளின் தலையீடுகளும் வீணாக, கிராமத்திற்கு வர வேண்டிய அனைத்து ஏற்றத்தாழ்வுகளும் தடைபட்டன. இந்தப் பிளவுபாட்டில், ஒருவர் மட்டும் மாறுபட்டவர் – காளி வெங்கட். இரு பிரிவுகளையும் இணைக்க முயன்றவர், தோல்வியின் கசப்பை அனுபவித்தவர். அவரது தங்கை ஷிவாத்மிகா, அண்ணனின் கனவுகளைத் தொடர்ந்து போராடுபவள். அவரது நண்பன் அர்ஜூன் தாஸ், இந்தக் கிராமத்தின் கசப்பை விட்டு வெளியுலகின் இனிமையைத் தேடுபவன். "இங்க வாழ்க்கை இல்ல, வெங்கட்... போகலாம் வெளியூர்," என்கிறான் அவன். ஆனால், காளி வெங்கட் பிடிவாதம் – "இந்த ஊரையும், இந்த மண்ணையும் விட்டு நான் போக மாட்டேன். ஷிவாத்மிகாவுக்காகவும், இந்தப் பிளவுக்காகவும் இருப்பேன்."

ஒரு தோரணையான நாள், காளி வெங்கட் இறக்கிறார். ஊரே அதிர்ச்சியில் உறைகிறது. ஆனால், அவரது உடலில் அவ்வப்போது வரும் குசுவும், உடலின் சிலிர்ப்பும் அர்ஜூனை ஏமாற்றுகின்றன. "இவன் இறக்கலை... இன்னும் இருக்கான்," என நம்பி, இரு கிராமங்களுக்கும் நடுவேயான ஆலமரத்தடியில் அவனைத் தூக்கிச் சென்று வைக்கிறான் அர்ஜூன். ஊரின் பூசாரி, அந்தக் குசுவைப் பார்த்து கூறுகிறார்: "நம்ம ஊருக்கு சாமி வந்திருக்கிறது!" இதனால், பிரிந்திருந்த இரு கிராமமும் ஒன்றுபட்டு, காளி வெங்கட்டை சாமியாக வழிபடத் தொடங்குகின்றன. அந்த 'குசுவின்' அற்புதத்தில், ஊர் மீண்டும் ஒன்றுபடுகிறது. அதன் பிறகு நடக்கும் சம்பவங்கள்தான் படத்தின் மீதிக் கதை – மூடநம்பிக்கையின் சக்தியில் ஒற்றுமையைப் பெறும் கிராமத்தின் பயணம்.

இந்த டார்க் காமெடி படத்தின் நாயகன் அர்ஜூன் தாஸ், பாராட்டுக்குரியவர். தனக்கு பெரிய ஹீரோயிசம் இல்லை எனத் தெரிந்தும், கதையின் ஆழத்தை உணர்ந்து நடித்திருக்கிறார். எந்தக் காட்சியிலும் 'ஸ்டைல்' இல்லாமல், கதைக்குத் தேவையான உணர்ச்சியை மட்டும் அளித்து, படத்துக்கு உயிர்吹込்த்திருக்கிறார். ஹீரோயினாக ஷிவாத்மிகா, அழகின் தெய்வமாகத் திகழ்ந்தாலும், அளவான நடிப்பால் கதையைச் சுமந்திருக்கிறார். சில நிமிடங்களில் தனது உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தியும், பின்னர் 'பிணமாக' பொறுமையுடன் நடித்தும், அவளது பங்களிப்பு குறிப்பிடத்தக்கது.

மற்ற நடிகர்களும் சமமாகச் சிறப்பானவர்கள்: சிங்கம்புலியின் நகைச்சுவை, கிச்சா ரவியின் ஆழம், அபிராமியின் வசனங்கள் – இவை அனைத்தும் திரையில் விசில், கைதட்டல்களைப் பறக்க வைக்கின்றன. பால சரவணன், நாசர், ராட்சசன் சரவணன் உள்ளிட்டோர் தங்களது பங்கை அளவோடு அளித்திருக்கின்றனர். குறிப்பாக, ராட்சசன் சரவணனின் நடிப்பு, கதையின் ஓட்டத்துக்கு வலிமை சேர்த்திருக்கிறது.

இயக்குநர் விஷால் வெங்கட், அழகிய கதையை அழகாகவே காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார். ஒவ்வொரு காட்சியும், கிராமத்தின் இயல்பை உணர்த்தும் வகையில் படமாக்கப்பட்டுள்ளன – வெள்ளத்தின் கோபமும், ஆலமரத்தின் அமைதியும், குசுவின் அற்புதமும். திரைக்கதை சற்று பரபரப்பாக இருந்தால் இன்னும் சிறப்பாக இருந்திருக்கலாம், என்பதே ஏக единственный குறை. வசனங்கள் படத்தின் உயிர்நாடி – குறிப்பாக அபிராமியின் 'அடடா!' எனும் வசனம், அரங்கில் சிரிப்பு மழையைப் பொழிந்தது.

ஜாதி பிளவை ஒரு போராளியின் மரணம் சரிசெய்யவில்லை; அவரது 'குசு'வால் ஊர் ஒன்றுபட்டது என்பதே இப்படத்தின் முதன்மைச் செய்தி. மூடநம்பிக்கைகளையும், மதப் பிரிவுகளையும் தாண்டி வாழ்வதற்கு இது ஒரு சம்மட்டி. சமூகத்தின் சில 'சாமி'களுக்கு இப்படம் ஒரு கண்ணி – பார்த்து சிரிந்து, சிந்தித்து வெளியேறுங்கள்.